گذاشتن فشار روی گلوکوم - وبلاگ دخترانه ها

به گزارش وبلاگ دخترانه ها، بیماری چشم باعث نابینایی میلیون ها نفر می گردد. درمان های نو با هدف محافظت از سلولهای عصبی - یا ایجاد سلولهای نو - ممکن است باعث کاهش سرعت و حتی جلوگیری از آسیب شوند.

عکسِ نمای جلویی از چشم کسی که مبتلا به گلوکوم است ، لنز ابری به نظر می رسد.

بسیاری از مبتلایان به گلوکوم هنگام ساخته شدن مایع در چشم فشار زیادی را توسعه می دهند. این مایع می تواند عدسی چشم را به سمت جلو هل دهد و ممکن است قرنیه را پر آب و ابری سازد.

اعتبار: کریس باری / VISUALS UNLIMITED, INC.

وقتی سیلویا گروت از درهای انستیتوی چشم واندربیلت در نشویل تنسی قدم به داخل می گذارد ، می داند که او روز سختی را در پیش رو دارد. قبل از رفتن به خانه ، به احتمال زیاد حداقل صحبت سختی با شخصی خواهد داشت که بینایی وی از گلوکوم خراب شده است. او می گوید: وقتی تشخیص گلوکوم پیشرفته می دهم ، آن را با قلبی سنگین انجام می دهم. این شبیه احساسی خالی است که قادر به انجام کاری نیست.

یک بیماری چشمی علاج ناپذیر که سلول های عصبی حیاتی را در پشت شبکیه از بین می برد ، گلوکوم ، عامل اصلی نابینایی غیر قابل برگشت در دنیا است. بیش از 70 میلیون نفر آن را دارند و 3 میلیون نفر از آنها تا به امروز نابینا شده اند. برای بازگرداندن بینایی پس از بین رفتن ، هیچ کاری نمی توان انجام داد و حتی برترین درمان ها همیشه نمی توانند سرعت پیشرفت بیماری را کند نمایند. اما محققان زمانی را پیش بینی می نمایند که می توانند برای محافظت از سلولهای عصبی در چشم ، روشهایی درمانی ارائه دهند و حتی ممکن است بینایی از دست رفته را بازگردانند.

لئونارد لوین ، چشم پزشک ، از دانشگاه مک گیل در مونترال می گوید: ما در حال پیشرفت با هر نوع متفاوتی از درمان هستیم.

محققان مدت ها است که اصول ابتدایی ترین شکل گلوکوم ، به نام گلوکوم زاویه باز ، را درک نموده اند. چشم به وسیله مایعی شفاف به نام خلط آبکی تغذیه می گردد که کره چشم را متورم ، چاق و سالم نگاه می دارد. اما شبیه یک تایر، چشم می تواند بیش از حد باد گردد. اگر خلط آبکی نتواند به نحو مناسب تخلیه گردد، فشار داخل چشم بیش از حد زیاد می گردد و می تواند سلول های داخل عصب اپتیکی را بچلاند - یعنی کابل های حسگری را که تصاویر را از شبکیه به مراکز نوری مغز منتقل می نماید.

هری کویگلی ، چشم پزشک ، از دانشگاه جان هاپکینز می گوید ، فشار احتمالاً به روش های دیگری هم به سلولهای عصبی آسیب می رساند. در حالی که گلوکوم باعث آسیب هشدار دهنده به عصب بینایی - از جمله تورفتگی یا فنجانی شدگی در عصب بینایی اصلی می گردد - سایر انواعِ کمتر واضحِ آسیب ممکن است از یک بیمار تا بیماری دیگر متفاوت باشد.

افراد مبتلا به گلوکوم زاویه باز ممکن است در اوایل علامتی نداشته باشند ، حتی اگر سلول های عصبی از بین بروند. با پیشرفت آن ، گلوکوم به آرامی بینایی محیطی را خراب می نماید و دید لبه های هر صحنه را محو می نماید. با گذشت زمان ، افراد ممکن است دید تونلی را توسعه دهند ، که در طی آن گویی که از میان یک لوله یا نی باریک دارند نگاه می نمایند. اگر سلول های عصبی نوری کافی ای بمیرند ، بینایی کاملاً از بین می رود. (یک شکل کمتر متداول گلوکوم می تواند علائم فوری و ناگهانی ای شامل درد چشم ، تاری چشم ، سردرد و استفراغ داشته باشد.)

رابطه ای که اغلب بین گلوکوم و فشار چشم دیده شده است ، مدت هاست که رویکرد اصلی درمانی را مشخص می نماید. افتادگی چشم و جراحی هایی که فشار را کمتر می نمایند باعث کند شدن یا جلوگیری از آسیب می شوند. اخیراً تعدادی معدود قطره نو به وسیله سازمان غذا و داروی ایالات متحده تأیید شده است و به بیماران و پزشکان اولین گزینه های نو تجویز دارو را در طی 20 سال ارائه می دهد. محققان زمانی را پیش بینی می نمایند که می توانند برای محافظت از سلولهای عصبی در چشم ، روشهایی درمانی ارائه دهند و حتی ممکن است بینایی از دست رفته را بازگردانند. کویگلی می گوید ، یکی از آنها ، روپرسا ، باعث خروج خلط آبکی از بافت زهکشی در پایه قرنیه می گردد و پیشرفت به ویژه مهمی است ، زیرا فقط یک بار در روز باید از آن استفاده گردد. او می گوید: این چیزی است که بیماران من دارند امتحان می نمایند. این برای افرادی است که بینایی خود دارند از دست می دهند اما نمی خواهند جراحی نمایند.

کویگلی ، که منظره درمان گلوکوم را در نشریه سالانه 2016 مرور علم بینایی آنالیز نموده است ، اضافه می نماید ، اما این دارو بعلاوه عوارض جانبی بالقوه قوی ای دارد ، از جمله چشم های خونین و تاری دید ، که آن را انتخابی نامرغوب به عنوان اولین روش درمانی می سازد.

نمودار ، چهار مرحله پیشرفت گلوکوم را نشان می دهد ، که به صورت پیکسل های تیره در یک میدان دید مقیاس خاکستری و به صورت لکه های تاریک تار در یک شبیه سازی از آنچه که بیمار می بیند ، نشان داده شده است.

با پیشرفت گلوکوم ، لبه های میدان دید محو می شوند. نقص های بینایی ، ارائه شده به صورت پیکسل های تیره (سمت چپ) و در شبیه سازی هایی از آنچه شخص می بیند (راست) ، با پیشرفت بیماری افزایش می یابد.

اعتبار: E. RULLI ET AL / گزارش های علمی 2018

و کاهش فشار یک درمان تمام نیست. به دلایلی که کاملاً واضح نیستند ، آسیب تماشا عصب بینایی در افرادی هم که فشار طبیعی و یا حتی فشار چشم کم دارند ، می تواند توسعه یابد. مطالعات دریافته اند که تقریباً 30 درصد از بیمارانی که تحت درمان آزاد کردن فشار برای گلوکوم قرار می گیرند ، از یک چشم و تقریباً 10 درصد از نظر قانونی کلاً کور می شوند.

گروت می گوید: فشار بالا تنها عامل خطر قابل تعدیل برای گلوکوم است که ما توانسته ایم آن را شناسایی کنیم. فشار پاسخ خوبی است و متناسب با بیمارانی خاص است. اما در واقع کل جواب نیست.

منبع: کریس وولستون