کرونا، آزمونی برای ما و دنیا ، آزمون اصلی، سطح توانایی و ناتوانی درک مسائل و اتخاذ تصمیم و اجرا است - وبلاگ دخترانه ها

به گزارش وبلاگ دخترانه ها، اشتباهی که همه ما کم و بیش به آن دچاریم این است که قدرت و توانایی اشخاص و مخصوصاً متصدیان امور را بیش از آنچه هست می انگاریم و به این جهت از آن ها توقع داریم که در شرایط بحرانی بتوانند همه امکان های کشور را برای عبور از بحران هماهنگ نمایند.

گروه سیاسی وبلاگ دخترانه ها؛ رضا داوری اردکانی استاد فلسفه و رئیس فرهنگستان علوم در یادداشتی در خصوص شرایط سیاست و هجوم کرونا نوشت:

1. کرونا، دشمن سیاست و اقتصاد و نظم و قانون است. اما دشمنی اش با نظم و قانون، دشمنی رودررو و مسنقیم نیست. بلکه، چون آدم ها را می کُشد و در آهنگ و نظم زندگی بلاتکلیفی و آشوب پدید می آورد، قهراً در سیاست و اقتصاد جامعه اثر منفی دارد. در هجوم و ایلغار کرونا، مردمی که پریشان یا پریشان تر می شوند، به حمایت احتیاج دارند و پیداست که کشور باید حامی آن ها باشد. ولی اکنون حضور کشور و سیاست چندان پیدا نیست. گویی همه کار ها بر عهده وزارت بهداشت و درمان و پزشکان و بیمارستان ها گذاشته شده است و این ها باید با نقصان ها و کمبود ها و حتی در برابر مانع تراشی های ناشی از جهل و غرور بسازند و به کارشان ادامه دهند. کاش سیاست می توانست لااقل از کارشکنی ها و نادرستی ها و خلافکاری ها جلوگیری کند. با توجه به چنین وضعی پیداست که باید قدردان و حق شناس کسانی بود که با جان خود به مقابله بیماری رفته اند. چند روز پیش کسی به یادم آورد که سال ها پیش مقاله ای در باب رابطه پزشک و بیمار در عصر تکنولوژی نوشته و در آن وساطت تکنولوژی میان پزشک و بیمار را آفتی برای اخلاق پزشکی دانسته بودم. اخلاق پزشکی برخلاف آنچه غالباً می پندارند، مثل اخلاق های صنفی (اخلاق مهندسی، اخلاق کسب و کار و …) چیزی بیرون از علم و حرفه و زاید بر آن نیست و از پزشکی جدا نمی گردد. به عبارت دیگر پزشکی یک حرفه و علم اخلاقی است و این نکته ای است که فهمش چندان آسان نیست. شاید از میان شغل ها تنها شغل معلمی باشد که از این حیث به پزشکی نزدیک است و در آن اخلاق نمی تواند از آموزش جدا گردد. در بقیه شغل ها اخلاق معمولاً اطلاق دستور های کلی و مشهور اخلاقی بر کار ها و شغل هاست. شرف پزشکی و معلمی نیز در نسبتی است که با اخلاق دارند.

2. پیشامد شیوع کرونا می تواند آزمون بزرگی باشد. در طی سال هایی که من به یاد می آورم ایران دچار اپیدمی های بسیار شده است. اما هیچ یک از آن ها این همه نگرانی پدید نیاورده و موجب پریشانی خاطر مردم نشده و به این جهت نمی توانسته است آزمونی هم برای سنجش توانایی ها و ناتوانی های دستگاه ها و سازمان های کشور و درک و شعور اجتماعی مردم باشد. گرچه در این پیشامد آثاری از تضاد های درونی فکر و عمل و زندگی نیز آشکار شده است. از جمله آن ها یکی هم مداخله کسانی در این امر خطیر است که با مفهوم بیماری و سلامت در جامعه جدید به کلی بیگانه اند. اینجا مقام حکم درباب مفهوم و معنی سلامت و بیماری در دوران های تاریخی نیست. مهم این است که بدانیم آیا کشور تکلیف خود را با کرونا می داند؟ و سازمان ها -توقع هماهنگی کامل نیست- اندک هماهنگی ای با هم دارند و همکاری می نمایند؟ و اگر دارند این همکاری به چه صورت است؟ قصه دردآور این است که هر روز خبری از قاچاق و احتکار لوازم بهداشتی و طبی منتشر می گردد. آیا سیاست پای خود را از ماجرا کنار کشیده است یا نمی تواند از عهده خلاف کاری ها برآید؟ وقتی سیاست پای خود را از بحبوحه بلا کنار بکشد و دستش را هر چه بتواند از ویروس کرونا دور نگاه دارد و حتی دخالتی در هماهنگ سازی سازمان ها نداشته باشد بر مشکل غلبه نمی توان کرد. سازمان های اداری ما هرگز کارآمدی نداشته اند، پس اکنون هم اگر ندانند چه باید بنمایند و چه می توانند بنمایند گناهی ندارند. روزگار غریبی است که در آن همه چیز مسخر کرونا و ملک و مال آن شده و نه فقط درک و شعور عمومی بلکه قدرت علم و تکنولوژی نیز که میزان اعتبار همه چیز است، در معرض آزمون قرار گرفته است. ولی آزمون اصلی کرونا برای ما آزمون توانایی و ناتوانی درک مسائل و اتخاذ تصمیم و اجرا و عمل است. ظاهراً این آزمون هنوز چنانکه باید شروع نشده است. زیرا کشور و مردم از بهت ناشی از هجوم و حمله که البته چندان ناگهانی هم نبوده است بیرون نیامده اند. بلا و مصیبت آمده است، اما بلا و مصیبت به خودی خود آزمون نیست بلکه وقتی به آزمون تبدیل می گردد که آزمایشگری وجود داشته باشد و قصد آزمایش کند و کاش اگر قرار است آزمونی صورت گیرد آنکه مسئولیت بیشتر دارد در صدد آزمایش برآید. زیرا اوست که باید کار کشور را سروسامان بدهد. مردم و صاحبنظران هم می توانند این قبیل پیشامد ها را آزمایش نمایند. اما مهم آزمایش متصدیان امور است. این آزمایش را چندان آسان نباید گرفت. زیرا برای حکومت سخت است که در آنچه می گوید و در درستی کاری که می نماید شک روا دارد و پیداست که هر آزمایشی مسبوق به شک و پرسش و طلب است.

3. اشتباهی که همه ما کم و بیش به آن دچاریم این است که قدرت و توانایی اشخاص و مخصوصاً متصدیان امور را بیش از آنچه هست می انگاریم و به این جهت از آن ها توقع داریم که در شرایط بحرانی بتوانند همه امکان های کشور را برای عبور از بحران هماهنگ نمایند. مسلماً برخی از آن ها در این کار می کوشند، اما وقتی سازمان ها ناتوان و ناکارآمد باشند، تلاش ها چنانکه باید به نتیجه نمی رسد. درست است که حکومت اگر به جد بخواهد می تواند از فساد در معنی حقوقی و قانونی اش جلوگیری کند، اما فساد ناشی از ناهماهنگی ها و بی برنامگی ها و ندانم کاری های کلی با تصمیم های فوری دفع و برطرف نمی گردد و مقامات رسمی حتی اگر صالح باشند از عهده برطرف آن بر نمی آیند. اینکه مدام این مقام و آن مدیر و رئیس را ملامت می نمایند که چرا سازمان تحت نظارتش کار خود را چنانکه باید انجام نداده است، از توقعی ناشی می گردد که به زحمت برآورده می گردد. در میان متصدیان امور و حتی کارمندان سازمان ها مسلما آدم های باهوش و فهیم و اخلاقی هستند، اما وقتی سازمان نمی داند چه باید بکند آن ها چگونه منشا اثر در بهبود امور شوند؟ در چنین شرایطی عجب نیست که کشور به خلوت تنزه طلبی و قرنطینه سیاسی خود برود.

4. ویروس کرونا سالم و بیمار و زنده و مرده نمی شناسد و به همه کس هر آسیبی که بتواند می رساند. شاید در این ماجرا با جاهلانی که عملاً در خدمت او قرار می گیرند اندکی مدارا کند. اینکه اخیراً گفته اند ویروس ها هوشمند می شوند و می توانند میزبان خود را انتخاب نمایند از حرف های عجیب است، هرچند که شاید از حوزه قدرت تکنولوژی خارج نباشد. از مبتلایان به ویروس کرونا که بگذریم می بینیم که در کار پزشکان و نظم بیمارستان ها و درمان بیماران غیر کرونایی هم تغییری محسوس روی داده و در سایه نگرانی از ویروس قرار گرفته است. کسانی هم که از جهان می فرایند اگر مرده های بی کفن و دفن نباشند مراسم ترحیم و یادبود برایشان برگزار نمی گردد. کرونا با مرده ها هم دشمنی دارد.

5. از اگامبن فیلسوف ایتالیایی نقل نموده اند که شیوع ویروس کرونا یک وضع استثنایی برای حکومت ها به وجود آورده است، اما این وضع به سیاستمداران نه فقط مجال و فرصت اعمال قدرت نمی دهد بلکه شاید بتواند سیاست را از میدان بیرون کند.

در فضایی که ویروس کرونا پدید آورده است، سیاست و ایدئولوژی خاموشی اختیار نموده اند. آن وضع استثنایی که کارل اشمیت و آگامبن می گویند وضعی است که کشور و مردم نمی دانند چه باید بنمایند و حکومت تصمیم می گیرد. اما در وضع کنونی حکومت باید پناه مردم باشد و برای مردم تصمیم بگیرد. آیا در شرایط کنونی سیاست از عهده مقابله با ویروس کرونا برمی آید؟ اگر مثل حکومت چین بتواند از عهده بر آید، کشور چندان آسیب نمی بیند، اما اگر از عهده بر نیاید قهراً سختی هایی پدید خواهد آمد. آزمون ما اکنون همین است و باید امیدوار باشیم که از آن سرافراز بیرون بیاییم.