پسر عمو به کوفه نیا - وبلاگ دخترانه ها

به گزارش وبلاگ دخترانه ها، غربت، برخلاف تنهایی و انزوا، حس خودخواسته ای نیست، حالتی نیست که انتخاب خودت باشد، دچارش می شوی. غربت نه دفعی و به یک باره که تدریجی و کم کم اتفاق می افتد... کم کم می بینی خودتی و خودت... و همین است که غریب عزیز است و غریبه مبهم و شک بر انگیز.

غریبه نبود... همه می شناختندش... برایش سر و دست می شکستند، سر خواستنش کم مانده بود روی هم شمشیر بکشند، اگر می خواست درخواست ها را اجابت کند و به همه بله بگوید یکی باید می بود که وعده شام کجا دعوت است و ناهار کجا را یادداشت کند... شوخی نبود.

سفیر حسین بود و آمده بود که مقدمات دیپلماتیک سفر حسین را هماهنگ کند، آمده بود کم و کاستی ها را ببیند و فرصت ها و ظرفیت ها را آنالیز کند و طی گزارشی به حسین بفرستد و حسین تحلیل کند و تصمیم بگیرد... 18 هزار نامه هر کدام بیش از دو امضا در بیعت با حسین یعنی این که کوفه، کوفه یزید که شهری بسیار استراتژیک و تصمیم ساز بود، عملا سقوط نموده است و حکومت باید فکری کند.

همه چیز خوب پیش می رفت، کف دست بو ننموده بود که کوفی مرامش همین است؛ عافیت طلب است و ترسو و منفعت سنج.... رو برگردانی برادرش را به دامنی جو و خورجینی پیاز می فروشد و انگار نه انگار برادری داشته؛ کف دست بو ننموده بود و برای حسین از خوبی کوفه نوشت، نوشت بیا که فقط تو را کم دارند، بیا که اینها عظیم تر ندارند، بیا که حق به حقدار برسد و یزید را سر جایش بنشانیم. نوشت بیا و ای کاش فقط می نوشت بیا! نوشت با زن و بچه بیا و سنگ نمی دید روی انگشت هایش بکوبد که ای کاش نمی نوشت!

کوفه یک شهر نظامی بود، شبیه یک پادگان عظیم که هر قبیله ای گردان هایی در آن مستقر نموده بود و به وقت، حکومت از آنها در فتوحات و درگیری ها استفاده می کرد؛ ایرانی هم کم نداشت؛ شهروند درجه دو بودند و در مناسبات سیاسی بازی شان نمی دادند و بیشتر کار آفرین بودند و کشاورز و از بیت المال هم به دستور خلیفه دوم و بعدها معاویه سهمی تقریبا نداشتند. عبیدا... فرماندهان قبایل را جمع کرد و گفت: ما بنی امیه را می شناسید، خون کردن برایمان دواگلی است، عین کدو جمجمه می ترکانیم و از خون باکی نداریم.

حسین از دین خارج شده و بر علیه خلیفه یزید، شوریده و هرکس با او باشد خونش مباح است و قتلش واجب! این سیم و زر و سکه و مقام و سِمت، بنشینید مثل آدم زندگی تان را بکنید و سری که درد نمی نماید را دستمال نبندید، سران چشمی به هم انداختند و همان طور که کیسه های اشرفی را پرشالشان جاگیر می کردند حسین را بی خیال شدند؛ حسین را و فرستاده اش را.

بچه نگاه به عظیمترش می نماید. جلسه که تمام شد، نه خانی آمده بود نه خانی رفته بود! مسلم اصلا کی بود...

ورق برگشته بود و حالا سر نخواستنش دعوا بود، هیچکس عزیز حسین را نه به علت پسرعموی حسین بودن که طبق رسم مهمان نوازی و شرافت عربی هم عزت نکرد.

تنها بود. تنها تر از جنین در بطن مادر. ماه روی تنهایی اش می تابید و همه جیرجیرک های کوفه برایش مرثیه خوان بودند؛ مرثیه های ممنوع.

خودش بود و شمشیرش. قرنیه که تنگ می کرد از دور، پشت دیوارهای پوک و شوره بسته شهر سایه هایی در گاوگم غروب، گم و پیدا می شدند.

دستار دور سر و صورت پیچیده بود و کوچه ها، او را قدم می زدند. خانه ها گرده به گرده کنار هم قطار شده بودند و دیوارهایشان به شانه های هم فشار می آوردند و این شهر هزار کوچه هزار رنگ، یک اتاق نداشت که مهمان این شهر، چکمه ای دربیاورد و کمری راست کند و پیاله ای آب بنوشد...

روی پله دو در خانه ای نشست، دستار از چهره باز کرد. بوی گس خاک و طعم تلخ تشنگی به کامش ریخت. بیخ حلقش طعم گونه ای گیاه ناشناس می داد و فلز. انگشت های دردناکش را توی چکمه هایش تکان داد و حباب بین مفصل ها را شکست. غریبی هزار عوارض دارد، یکی اش هم استخوان درد.

شمشیر از حمایل باز کرد و جای خنک و خیس تسمه چرمی آن روی شانه چپش را خاراند، نوک غلاف را بر شن های کوفته کف کوچه گذاشت، دو کف دست بر منتهی الیه شمشیر دسته استخوانی اش گذاشت و چشم بست.

تاریکی آدمی را شنواتر می نماید انگار، آنقدر شنوا که گاهی ممکن است همه صداهای دنیا را بشنوی؛ اول صدای جیرجیرکی را شنید در چاک دیوار پشت سرش؛ بعد صدای لزج و چسبناک و متعفن کفتارها و شغال ها که روی دوش شنبادی بد بو می آمد و روی در و دیوار داغمه می بست را شنید و بعد از دورترها، خیلی دورترها صدای زنگ شتران کاروان را شنید.

غربت با آدم چه ها که نمی نماید. پشت پلک هایش همه کاروان را مجسم کرد؛ کجاوه اول، کجاوه دومی که قهوه ای تنباکویی بود، کجاوه سومی که از آن صدای نرم نوزادی می آمد که وقتی می خندید انگار در دشت، هزار شتر شکر خوزستان خالی نموده باشند. ماه می تابید و مرد به انگشت هایش نگاه می کرد و به این فکر می کرد کاش فلج می شدید، کاش نافرمانی می کردید، دلش می خواست همه توان و رمقش را جمع کند، آنقدر که برود بنشیند روی دوش باد و به امیرکاروان برسد ولی نمی توانست.

باد نرم توی موهایش می زد. جیرجیرک مویه می کرد. ماه پش ابر قایم بازی اش گرفته بود. مرد سر بلند کرد رو به ماه و گفت:حسین کوفه نیا... نیا پسر عمو.

مسلم بن عقیل که بود؟

مسلم بن عقیل فرزند عقیل بن ابی طالب، پسرعموی امام حسین (ع) و سفیر او در کوفه که برای آنالیز اوضاع و بیعت گرفتن از اهالی کوفه به وقت قیام عاشورا به این شهر رفته بود. مسلم که در خانواده ای صاحب علم رشد نموده بود، در زمان قیام امام حسین در شروع میانسالی بود و دو فرزند داشت.

او کودکی اش را در کنار امام حسن(ع) و امام حسین(ع) گذرانده بود، با یکی از بستگان خاندان پیامبر ازدواج نموده و در بعضی نبردها از جمله جنگ صفین حضور داشت.

بعد از روی کار آمدن عبیدا... در کوفه و وحشت کوفیان از او، مردم از اطراف مسلم پراکنده شدند. او در شهر کوفه تنها ماند و جان پناهی نداشت؛ تا این که زنی به نام طوعه به مسلم پناه داد، اما پسر طوعه مسلم را به عوامل حکومت فروخت.

او به جرم همراهی با سالار شهیدان دستگیر شد و ابن زیاد دستور داد که سرش را از بدنش جدا نمایند. مسلم بن عقیل در ذی الحجه سال 60 هجری به شهادت رسید.

حامد عسکری - شاعر و نویسنده / روزنامه وبلاگ دخترانه ها